Skírnarfontur Hallgrímskirkju var helgaður og blessaður fyrsta sunnudag í aðventu árið 2001. Tuttugu árum síðar sögðu Leifur Breiðfjörð og Sigríður Jóhannsdóttir, kona hans og samstarfsmaður, frá tilurð fontsins og öðrum listaverkum eftir þau í Hallgrímskirkju. Ávarp þeirra í athöfn eftir guðsþjónustu fyrsta sunnudags í aðventu er hér að neðan. Mikill fengur er að þessari greinargerð þeirra til skilnings á gerð fontsins og verkum þeirra í kirkjunni.
Já, íslensku jólasveinarnir eru áhugaverðari en flestir hinna rauðuklæddu og erlendu - ekki síst vegna þess, að þeir eru eins og kennsludæmi. Þeir eru þegar dýpst er skoðað tákn og dæmi fyrir uppeldi og mótun. Hlutverk þeirra er kannski fyrst og fremst að kenna okkur eitthvað um lífið, ógnir og tækifæri. Þeir eru víti til varnaðar í lífsleiknináminu.
Engin erfidrykkja var eftir útför Ófeigs Björnssonar sem gerð var frá Hallgrímskirkju 3. desember. Auðvitað voru sóttvarnasjónarmið sem voru ástæðurnar. Vini Ófeigs þótti miður að fjölskylda og félagar gætu ekki hist eftir athöfnina. Hann hringdi í Hildi Bolladóttur, eiginkonu Ófeigs, og baust til að sjá um veitingar á kirkjutorginu, Hallgrímstorgi. Hún sagði já takk – Ófeigur var lausnamiðaður og tilraunasækinn. Vinurinn var Tómas A. Tómasson, hamborgarakóngur og alþingismaður, og hann hóf undirbúninginn. Þegar kista Ófeigs hafði verið borin út útdeildu vaskir grillarar hamborgurum. Steikarlyktin kitlaði nef þeirra sem komu úr kirkju og hinna líka sem komu gangandi upp Skólavörðustíginn. Einn vina Ófeigs sagði: „Frábær hamborgari. Þetta er algerlega ný tegund af veitingum eftir jarðarför. Og frábær valkostur.“ Sem sé brauðterturnar út og hamborgararnir inn.
Andardráttur kirkjuársins er annar en í almannaksárinu. Kirkjuárið endar fyrir aðventu en svo hefst nýr tími kirkjunnar fyrsta sunnudag í aðventu. Hugleiðing Sigurðar Árna síðasta sunnudags kirkjuársins er hér.